Na veel wachten zijn we dan eindelijk in Bolivia aangekomen.

We hadden een heel mooi plan om in La Quiaca (de argetijnse kant) te overnachten, omdat de planet dit aanraad. Om 6 uur sochtends zou de grens open gaan dus wij stonden om 6 uur bij de grens. We wilde er vroeg bij zijn omdat de bus in Villazon (Bolivia) om 7 uur, 8 uur en anders om half drie zou vertrekken naar Tupiza.

Het dorpje La Quiaca was echt helemaal niets te doen. Het was zelfs niet leuk om er rond te wandelen en de mensen waren er ook niet aardig.

De volgende ochtend wilde we om half 6 naar de grens lopen, maar het hek van ons hostel zat op slot dus we knden er niet uit. Marc had al met een paar deuren gegooit en de en alle lampen aangedaan en toen werdt er eindelijk iemand wakker die het hek open kon doen.

Uiteindelijk waren we wel om 6 uur bij de grens, maar deze ging dus pas om 7 uur open. Hier hebben we dus een uur staan wachten. We waren wel blij dat we zo vroeg waren, want om 7 uur stond er al een hele lange rij wachtende achter ons.

Na het uitchecken bij de Argentijnse grens moesten we ons nog inchecken bij de Boliviaanse grens. Deze gaat ook om 7 uur open, maar dan op de Boliviaanse tijd. Dit is 1 uur terug dus hier moesten we ook een uur wachten.

De rij achter ons werdt steeds groter en uiteindelijk ging de grens dan open, maar er was iets mis. De Argentijnen en Bolivianen raakten allemaal in discussie met de medewerkers. We moesten blijven wachten. Marc en ik begrepen er niets van. We spreken hooguit 10 woorden spaans dus we begrepen niet wat er aan de hand was. Uiteindelijk moesten we onze paspoorten inleveren. We kregen ze weer terug zonder stempel. We moesten weer wachten.

De rij werdt langer en langer en iedereen probeerde voor te dringen. Uiteindelijk kwam er een man aan met een stapel immigratie formulieren. Deze waren dus op en hier moesten we dus op wachten.

We waren over de grens, maar we konden niet meer met de bus van 8 uur mee naar Tupiza. Dus we moesten tot half 3 wachten. Er waren ook geen lockers waar je je backpack in kwijt kon en ook de mensen hier waren niet aardig.

Het was een lange dag, maar uiteindelijk zijn we aangekomen in Tupiza.

Bolivia is wel heel anders dan Argentinie. Minder luxe, vrouwen in klederdracht (twee vlechten, bolhoed plooirok en dikke kont en 1,50 hoog) Op straat is het echter wel een stuk gezelliger met allemaal kraampjes en de mensen leven hier meer op straat dan in Argentinie en het is hier super goedkoop. Voor 1 euro heb je een avondmaal en voor 10 euro een prive kamer.

Tupiza is wel weer een wat luxer dorpje, de mensen zijn hier wel heel aardig.

We zijn een dagje wezen paardrijden door de ´prairi´ waar de film Butch Cassidy and the Sundance kid is opgenomen. Was erg leuk en mooi. Loop nou wel weer twee dagen wijdbeens.

Na het rijden wilde we een koud biertje drinken, maar in ons hostel hadden ze geen koud bier meer dus die moesten we halen bij een andr hostel. Hier kwamen we de Nederlander Jasper tegen. Hij vroeg of we savonds mee gingen eten samen metMartin een reiziger uit Engeland die al 4 jaar aan het reizen is. Martin is van Ushuaia naar Alaska aan het fietsen en dan het grootste gedeelte over onverharde wegen. Het was in ieder geval erg gezellig. Jaspar gaat over een aantal dagen ook naar Sucre dus misschien dat we hem daar nog treffen.

Vanavond hebben we de bus naar Sucre aangezien de bussen niet zo luix zijn als in Argentinie hoop ik dat we een beetje kunnen slapen vanacht.

Ps Woensdag hebben we geprobeert te skypen vanauit La Quiaca, maar uiteindelijk bleek dat het internetcafe wel skype en een headset heeft, maar op geen enkele computer deed de microfoon het. Waarschijnlijk hebben ze dit om een of andere reden expres uit gezet. Du Armand je hoeft niet je computer uit elkaar te halen.

Voor de rest hebben we in Bolivia nog geen internet cafe gezien waar je kan skypen.

Dus ik denk dat we wat minder contact zullen hebben.

De computers zijn ook een heel stuk trager, vandaar dat sommige foto´s ook op zijn kop staan.

Tot in Sucre.