Corumba

Vanuit Santa cruz zijn we naar het Boliviaanse plaatsje Puerto Suarez gevlogen.

Vandaar uit hebben we een taxi naar Quijara genomen wat aan de grens ligt bij Brazilie. De grens van Bolivia was nog open, maar de grens van Brazilie was al dicht. De volgende ochtend moesten we dus weer terug naar de grens om ons in te stempelen in Brazilie.

Het is in Brazilie wel 10 graden warmer dan in Sucre. Volgens mij is het hier rond de 35 graden.

In Corumba is niet heel veel te beleven. Het is meer een tussenstop naar de Pantanal (wetlands).

We hebben dan ook meteen een tour geboekt naar de Pantanal waar we 4 dagen blijven. Er schijnen hier heel veel krokodillen en piranhas te zitten.

Waarschijnlijk hebben ze geen computers in de Pantanal dus het zal even duren voordat jullie weer wat van ons horen.

Vanuit de pantanal gaan we door naar Bonito wat heel bijzonder schijnt te zijn.

Weer bij Linda

We zijn weer gezellig bij Linda. We kwamen vrijdagavond aan en zijn wat gaan eten bij een illegale Italiaan. Dit soort dingen zijn dan leuk als je bij Linda bent, want als tourist vindt je deze tenten niet. Het is gewoon een huis met geloten deur waar een lampje boven de deur hangt. Als het lampje aan staat dan is het restaurant open. Het lampje was uit, maar Linda gaf niet op en belde aan. Er werdt opengedaan en we mochten alsnog wat komen eten. Het eten was echt ontzettend lekker.

zaterdag avond zijn we met zijn alle wezen stappen. Linda wist een lokaal tentje wat erg gezellig was.

Er was live muziek en een dronke boliviaanse vrouw die ons elke keer de dansvloer op sleurde. Het was erg lastig om onder haar uit te komen. Zelfs Marc heeft de hele avond de Boliviaanse volksdans gedanst ook de dans waarbij je met een servetje in de lucht moet zwaaien.Hierna zijn we nog naar een discotheek geweest en daarna naareen hele foute discotheek/karaoke. Linda wilde de foute discotheek ook graag laten zien.

Het stonk was benauwd en het bier smaakte net zo als dat die tent rook. We zijn hier dan ook niet lang gebleven.

Zondag had Linda een etentje voor het goede doel georganiseerd in Cafe Amsterdam. Wij hebben deze dag in de keuken meegeholpen samen met een paar kinderen van Nanta die ook hun steentje bij moesten dragen. Het is een kleine keuken en met de kinderen en andere vrijwilligers was het dan ook erg chaotisch. Vooral omdat er heel veel klanten tegelijk binnen kwamen en dus eten wilde hebben.

Ook was Favio (spreek je uitals Fabio)deze dag aanwezig om te helpen. Wij zijn samen met Arjan, Annet en mijn (Debby)ouders zijn Peetouders geworden (soort Fosterparentsplan).

Favio is 14 jaar en wil later advokaat worden. Hij is ook gek op muziek maken. Hij speelt trompet en verschillende soorten boliviaanse fluiten waaronder de panfluit. Het liefst speelt hij trompet.

Hij werkt al vanaf zijn zevende jaar. Eerst heeft hij kaugom verkocht op straat en nu verkoopt hij kranten. Het geld wat hij verdient geeft hij aan zijn moeder en mochten ze wat over houden dan legt zijn moeder het geld opzij om te sparen voor een trompet. Zijn vader is meester in de bouw. Hij zit een aantal maanden in een ander dorp ver weg voor zijn werk.

Maandag hebben we weinig gedaan. Boekje gelezen op de Recoletta (een berg met uitzicht over de stad) We wilde eigenlijk naar het zwembad, maar die was dicht. Savonds hebben we in Cafe Amsterdam nog wat gedronken. We hebben erg gelachen met de medewerkers van Cafe Amsterdam. Wij gingen hun engels leren en hun gingen ons spaans leren. ook deze avond werdt het weer laat.

Dinsdag had Linda een Charity quiz-night georganiseerd waar wij dus ook aan mee hebben gedaan. Het was niet heel druk deze avond dus Linda kon met ons meespelen. Linda is een ster in valsspelen en we waren bijna gediskwalificeerd. Uiteindelijk zijn we toch gedeel eerste geworden.

Wezijnnet gelandin Santa Cruz waar we wachten op ons volgende vliegtuig naar Puerto Suarez. Hiervandaan willen we dan een taxi nemen naar Corumba in Brazilie.

De foto´s plaatsen we later, want dat kan in dit internetcafe niet.

Tot in Brazilie

Uyuni

Vanuit Sucre zijn we voor een paar dagen naar Uyuni vertrokken. Bij Uyuni ligt een gigantische zoutvlakte. Voordat we daar waren moesten we eerst een paar uur met de bus reizen. Het is altijd maar de vraag hoe lang dit duurt vanuit Sucre, want als het regent zijn sommige delen van de weg overstroomt en moet je in de bus wachten tot het water zakt.

Wij hebben nog aardig geluk gehad. we hebben maar anderhalf uur moeten wachten voor een riviertje konden oversteken. Tijdens deze busrit zagen we nog een andere bus op zijn kant liggen. Hierdoor ga je je toch wel zorgen maken.

Aangekomen in Uyuni hebben we een hostal gezocht en meteen een tour geboekt voor de volgende dag.

Uyuni is echte een dorpje van niets. Er was geen water en de enige pinautomaat had geen geld. Dit was de tweede keer dat onze creditcard ons heeft gered. Nadat we bij een bank waren geweest die ons voor 40% geld wilde geven met onze creditcard vonden we nog gelukkig een andere bank die dit tegen een normale provisie wilde doen.

De tour hebben we gedaan met nog 4 andere personen. We hadden een leuk clubje. Twee meiden uit engeland 1 uit Amerika en een man uit Zwitserland. De eerste dag zijn we naar de zoutvlakte geweest. Door de regen konden we maar een klein stukje over de zoutvlakte, omdat er te veel water lag. Dit is zo bizar om te zien. Alles is wit en lijkt op 1 grote spiegel. Je ziet niets.

Hier hebben we geluncht en daarna zijn we door de bergen naar ons eerste hostal gereden. Het hostal zat vol dus wij sliepen op de kamer van de kinderen. Er was geen warm water hier en het was zo koud buiten dat je niet onder een koude douche gaat staan. De volgende ochtend zijn we in alle vroegte weer vertrokken. We zijn door de bergen ingereden naar een aantal lagoons.

Bij deze lagoons zie je veel lama´s, Flamingo´s, zout en zand. Aan het einde van de dag hebben we een uur liggen poedelen in een hot water spring op 4200 meter hoog. Echt lekker als je al een tijdje niet gedoucht hebt.

Vervolgens hebben we overnacht in een hostal op 4500 meter. We hadden gelukkig geen last van hoogteziekte. De derde dag zijn we door de bergen langs een treinbegraafplaats weer terug naar Uyuni gereden. In Uyuni was nog steeds geen water dus we konden weer niet douchen. De volgende dag zijn dus snel weer naar Sucre gegaan weer terug bij Linda. waar we lekker lang hebben gedoucht.

Bij Linda in Sucre

Nou we zijn bij Linda en we hebben het geweten! Linda heeft elke dag voor ons vol gepland. Het was vermoeiend, maar het was echt een leuke week. We hebben veel gezien en beleeft. En door Linda kregen we de kans om de Boliviaanse cultuur en mensen te ervaren.
De eerste dag hebben we geluncht met medewerkers en vrijwilligers van Centro Educativo Nanta.

www.centro-nanta.org

Nanta is de organisatie waar Linda voor werkt.
In Bolivia zijn er heel veel kinderen die uit een arm gezin komen en de hele dag en vaak ook snachts aan het werk zijn als bijvoorbeeld schoenenpoetser om zo geld te verdienen voor het gezin. Ook lopen er heel veel kleine kinderen snachts de kroegen af om kauwgom te verkopen aan touristen. Deze kinderen gaan niet naar school, omdat ze geld moeten verdienen om te overleven. Nanta probeert deze kinderen op te vangen. Nanta maakt afspraken met de ouders. Dat de kinderen, maar een bepaald aantal uur per week werken en dat ze naar school gaan. In ruil daarvoor zorgt Nanta ervoor dat deze kinderen naar school kunnen, want veel kinderen zijn niet geregistreerd en bestaan dus officieel niet. Nanta laat de ouders opa, oma en de kinderen dus dopen en registreren zodat de kinderen naar school kunnen.

De kinderen krijgen smiddags te eten voor een symbolisch bedrag van 5 cent (zodat de kinderen niet gewend raken aan het ontvangen van gratis eten), huiswerkbegeleiding, ze kunnen gebruik maken van een maatschappelijk werkster, ze krijgen les in hygiene en nog veel meer.

Ook organiseert Nanta activiteiten zodat deze kinderen af en toe ook gewoon kind kunnen zijn. Nanta heeft ookeen opvanghuis, waar kinderen kunnen wonen, zodat de kinderen die te ver van de Sucre af wonen en dus niet naar school kunnen in het opvanghuis kunnen wonen.
Linda heeft in Nederland ook stichting Amigos opgericht.

www.stichtingamigos.nl

Het geld wat met stichting Amigos binnen komt wordt gebruikt voor Nanta. Linda heeftmet het geld van deze stichting Cafe Amsterdam opgericht. Alle opbrengsten van dit cafe gaat naar Nanta. Op deze wijze is er een vaste inkomsten voor Nanta. ook worden er in het cafe veel activiteiten georganiseerd om extra geld binnen te halen voor Nanta. De kinderen helpen bij deze activiteiten, zodat ze leren hun steentje bij te dragen.

De tweede dag hebben we een rondleiding gehad bij Nanta en hebben we het opvanghuis bezocht waar een aantal kinderen wonen.
Het is erg leuk om te zien hoe gemotiveerd deze kinderen zijn. Ook vinden ze het erg leuk om aandacht te krijgen.
Het opvanghuis is alleen voor jongens anders komen er nog meer kinderen. Het is lastig om een opvanghuis op te richten voor meisjes, omdat ouders heel beschermend zijn over hun dochter waardoor het lastig is om bepaalde afspraken te maken met de ouders.

we hebben een aantal keer een tour gedaan met een aantal kinderen. Dit was een proef om te kijken of het mogelijk en leuk is dat de kinderen af en toe een tour geven aan de touristen, om geld in te zamelen voor Nanta. Van dit geld worden dan bijvoorbeeld schriften en pennen gekocht voor de kinderen zodat zij ook iets tastbaars hebben van wat er met het geld wordt gedaan wat hun verdient hebben door een tour te geven. Tijdens deze tour wordt er natuurlijk ook veel verteld over de straatkinderen die leven in Sucre.

Eerst hebben we een city tour gedaan. Er werdt niet alleen wat over de stad Sucre verteld en haar historie, waar de jonge Pablo overigens heel veel over wist te vertellen, maar ook over de straat kinderen. Zo kwamen we op een begraafplaats, waar de kinderen de graven schoonmaken om zo geld te verdienen. Pablo wist heel veel te vertellen over de begraafplaats, omdat hij er ook een lange tijd heeft gewerkt toen hij jonger was. een meisje die op de begraafplaats aan het schoonmaken was kwam meelopen met Pablo, want zij wilde later ook tours geven aan touristen en wilde van Pablo leren wat hij allemaal aan ons vertelde. Aan het einde van de tour zijn we naar cafe Amsterdam gegaan waar ze een Quiz-night hadden georganiseerd voor het goede doel. Deze avond kwamen we ook Jasper weer tegen die we hebben ontmoet in Tupiza. De quiz was erg leuk en het werdt dan ook erg laat.

Ook hebben we een tour gedaan door de bergen naar het plaatsje Yotala. Gelukkig was Alberto (ook een jongen van Nanta) mee, want Linda was de weg kwijt. Alberto was helemaal gek op de bonen die aan een boom hingen. Deze eet hij rauw op. Ze waren wel lekker zoet. Het laatste stukje zijn we over de spoorrails gelopen waar we dus ook de trein tegen kwamen. nou ja, trein het was meer een bus met een treinonderstel eronder. Aangekomen bij Yotala moesten we op zoek naar een witte vlag, want waar een witte vlag buiten hangt kan je Chicha drinken. Chicha is maisbier die zelf gebrouwen wordt. Linda had natuurlijk meteen een hele emmer besteld

.

De volgende dag hebben we een tour gedaan naar de lokale markt, waar Linda ook altijd haar inkopen moet doen, want een supermarkt heb je hier niet. Op deze markt kom je ook vreemde dingen tegen zoals een geiten foetus en andere dingen die ze gebruiken voor de Coa.

Dit is een ritueel die 1 keer per maand wordt uitgevoerd om de Pachamamma (moederaarde) te eren zodat de pachamamma ook goed voor ons is. Wij hebben dit ritueel ook mee mogen maken. Er wordt een bord opgemaakt met vreemde dingen en dit wordt op het vuur geofferd aan Pachamamma. Hierbij eet je dan Cocobladeren en rook je eengoedkope sigaret.

Samen met Hugo ook een jongen die opgevangen wordt door Nanta hebben we een tour gedaan naar de autowasstraat. Dit is niet een wasstraat zoals we die inNederland kennen, maar de auto´s worden gewassen in de rivier.Eeerst loop je door een villawijk, waar we een jongen van rond de 7 jaar tegen kwamen met een emmer. hij vertelde dat hij niet zijn klanten op pikt bij de rivier omdat de oudere jongens hem daar wegpesten.Naast de villawijk ligt dan de rivier die helmaal vol staat met auto´s.

Kinderen maar ook hele gezinnen zijn deze auto´s aan het wassen om zo een beetje geld te verdienen. Aan de andere kant van de rivier ligt dan een hele arme wijk. De mensen in deze wijk hebbenalleen een waterput.Als het dus een aantal dagen nietheeft geregent dan staat de waterput droog en drinken mensen uit de rivier waar de auto´s wordengewassen en waar tevens het afvalwater van het ziekenhuis in terecht komt met alle gevolgen vandien.Deze kinderen komen niet bijNanta, omdat dit te ver weg is. Savonds zijn we natuurlijk weer naar cafe Amsterdam gegaan. Na sluitingstijd zijn we samen met de medewerkers van cafe Amsterdam nog naar een hele foute karaoke tent gegaan. Het was erg gezellig, maar ook dit werdt weer erg laat.

De volgende dag zouden we gaan Wallieballen (een soort volleyballen) De Nederlanders tegen de Bolivianen. Helaas hebben de Bolivianen het af laten weten, omdat ze nog een kater hadden van de avond ervoor. Dus toen zijn wij ook maar weer ons bed ingedoken.

Zondag hadden we een Coa bij Linda in Cafe Amsterdam gevolgt door een BBQ. Een voor een pakten de Bolivianen er een instrument bij en speelde Bolivaanse muziek.

Waar wij vervolgens Boliviaanse dansjes bij deden. Ze hebben een heel leuk liedje over een man die een paard heeft en een vrouw, maar hij vindt zijn paard leuker dan zijn vrouw. Het was weer erg gezellig, maar we hebben het niet laat gemaakt, want de volgende dag zijn we met de bus vertrokken naar Uyuni.

La Quiaca en Tupiza

Na veel wachten zijn we dan eindelijk in Bolivia aangekomen.

We hadden een heel mooi plan om in La Quiaca (de argetijnse kant) te overnachten, omdat de planet dit aanraad. Om 6 uur sochtends zou de grens open gaan dus wij stonden om 6 uur bij de grens. We wilde er vroeg bij zijn omdat de bus in Villazon (Bolivia) om 7 uur, 8 uur en anders om half drie zou vertrekken naar Tupiza.

Het dorpje La Quiaca was echt helemaal niets te doen. Het was zelfs niet leuk om er rond te wandelen en de mensen waren er ook niet aardig.

De volgende ochtend wilde we om half 6 naar de grens lopen, maar het hek van ons hostel zat op slot dus we knden er niet uit. Marc had al met een paar deuren gegooit en de en alle lampen aangedaan en toen werdt er eindelijk iemand wakker die het hek open kon doen.

Uiteindelijk waren we wel om 6 uur bij de grens, maar deze ging dus pas om 7 uur open. Hier hebben we dus een uur staan wachten. We waren wel blij dat we zo vroeg waren, want om 7 uur stond er al een hele lange rij wachtende achter ons.

Na het uitchecken bij de Argentijnse grens moesten we ons nog inchecken bij de Boliviaanse grens. Deze gaat ook om 7 uur open, maar dan op de Boliviaanse tijd. Dit is 1 uur terug dus hier moesten we ook een uur wachten.

De rij achter ons werdt steeds groter en uiteindelijk ging de grens dan open, maar er was iets mis. De Argentijnen en Bolivianen raakten allemaal in discussie met de medewerkers. We moesten blijven wachten. Marc en ik begrepen er niets van. We spreken hooguit 10 woorden spaans dus we begrepen niet wat er aan de hand was. Uiteindelijk moesten we onze paspoorten inleveren. We kregen ze weer terug zonder stempel. We moesten weer wachten.

De rij werdt langer en langer en iedereen probeerde voor te dringen. Uiteindelijk kwam er een man aan met een stapel immigratie formulieren. Deze waren dus op en hier moesten we dus op wachten.

We waren over de grens, maar we konden niet meer met de bus van 8 uur mee naar Tupiza. Dus we moesten tot half 3 wachten. Er waren ook geen lockers waar je je backpack in kwijt kon en ook de mensen hier waren niet aardig.

Het was een lange dag, maar uiteindelijk zijn we aangekomen in Tupiza.

Bolivia is wel heel anders dan Argentinie. Minder luxe, vrouwen in klederdracht (twee vlechten, bolhoed plooirok en dikke kont en 1,50 hoog) Op straat is het echter wel een stuk gezelliger met allemaal kraampjes en de mensen leven hier meer op straat dan in Argentinie en het is hier super goedkoop. Voor 1 euro heb je een avondmaal en voor 10 euro een prive kamer.

Tupiza is wel weer een wat luxer dorpje, de mensen zijn hier wel heel aardig.

We zijn een dagje wezen paardrijden door de ´prairi´ waar de film Butch Cassidy and the Sundance kid is opgenomen. Was erg leuk en mooi. Loop nou wel weer twee dagen wijdbeens.

Na het rijden wilde we een koud biertje drinken, maar in ons hostel hadden ze geen koud bier meer dus die moesten we halen bij een andr hostel. Hier kwamen we de Nederlander Jasper tegen. Hij vroeg of we savonds mee gingen eten samen metMartin een reiziger uit Engeland die al 4 jaar aan het reizen is. Martin is van Ushuaia naar Alaska aan het fietsen en dan het grootste gedeelte over onverharde wegen. Het was in ieder geval erg gezellig. Jaspar gaat over een aantal dagen ook naar Sucre dus misschien dat we hem daar nog treffen.

Vanavond hebben we de bus naar Sucre aangezien de bussen niet zo luix zijn als in Argentinie hoop ik dat we een beetje kunnen slapen vanacht.

Ps Woensdag hebben we geprobeert te skypen vanauit La Quiaca, maar uiteindelijk bleek dat het internetcafe wel skype en een headset heeft, maar op geen enkele computer deed de microfoon het. Waarschijnlijk hebben ze dit om een of andere reden expres uit gezet. Du Armand je hoeft niet je computer uit elkaar te halen.

Voor de rest hebben we in Bolivia nog geen internet cafe gezien waar je kan skypen.

Dus ik denk dat we wat minder contact zullen hebben.

De computers zijn ook een heel stuk trager, vandaar dat sommige foto´s ook op zijn kop staan.

Tot in Sucre.

Humahuaca

Hier zijn we dan weer, maar nu vanuit het plaatsje Humahuaca. En geloof ons we hebben er aardig op geoefend om het uit te kunnen spreken.

Humahuaca is een heel klein dorpje waar de tijd heeft stil gestaan.

Het is zo klein dat we we er maar 1 nacht zijn geweest. Wel was het erg gezellig, want het was die dag een soort van carnaval. We weten nog niet precies wat. We weten ook niet precies wanneer het carnaval is. In elke plaats hangt er een spandoek met een andere data, maar meestal is het de 14 de en 15 de van februari.

Er waren twee drumbands op straat en iedereen was verkleed als een soort nar of duivel.

Ook werd je bekogeld met waterballonnen, scheerschuim en talkpoeder met confetti.

Marc had ook een spuitbus gekocht met scheerschuim en zat daarmee kleine kinderen te pesten.

Maar opeens werd hij en ook ik bekogeld door 6 kinderen. We waren helemaal wit.

De duitsers uit Salta zijn we ook tegen gekomen en die hebben hun MP3 speler weer terug.

Vandaag hebben we de bus gepakt naar La Quiaca.Dit dorpje is niet spannend , maar het ligt aan de grens van Bolivia dus morgenochtend vroeg lopen we de grens over naar Villazon wat aan de andere kant van de grens ligt en dan hopen we daar de bus te pakken naar Tupiza.

Dat was het weer voor nu

Bedankt voor alle reacties. Het is altijd leuk om weer nieuwe reacties te krijgen.

Salta

We zijn in Salta!! en wat is het hier weer mooi!!.

Het is hier zo warm dat we een hostel willen met een zwembad. Zoals in elk land heb je altijd een boekje waar ale hostels van het land in staan met wat informatie over de plaats.

In het boekje van ¨get south¨ stond een hostel met zwembad en twee keer in de week een echte Argentijnse BBQ. Nou, niets van dit was waar. De volgende dag hebben we een auto gehuurd en hebben we een een stukje van de route 40 door de bergen gereden. Deze route hebben we al een stukje met de bus gedaan tussen Barilochi en El Chalten. Deze route vanaf het noortdelijke puntje van Argentinie tot aan Ushuaia het zuiidelukste puntje van Argentinie.

Wij hebben van Salta de route 40 bereden tot Cafayate. Dit was echt zo ontzettend mooi. Ook geeft het weer enorm veel vrijheid om eigen vervoer te hebben, maar de landschappen waren ook echt ongelofelijk mooi. Eerst begin je met een groen landschap

die langzaam veranderd in een wit

rotsachtig gebied en daarna tot een rood rotsachtog gebied

.

We hebben in het kleine plaatsje Cafayate overnacht en de volgende dag zijn we weer terug geredennaar Salta waar we nu wel een hostel hebben gevonden met een zwembad.

De volgende dag hebben we nog een kleine tocht gedaan naar Sant Antonios de los corles. Helaas waren we alweer verwent met het uitzicht van route 40 naar Cafayate en was dit dus niet meer zo spectaculair. Vandaag hebben we een bus geboekt naar Humauca (weet niet of ik het goed heb gescheven) van daaruit willen we naar Bolivia trekken. We hebben kennis gemaakt met een stel uit Duitsland. die zijn net vertrokken maar hebben hun MP3 speler vergeten. Dus ze hebben gebeld naat het hostel waar wj nu nog zitten of we kunnen afspreken in Humauaca. zoadat we daar hun MP3 kunnen terug geven. Hoop dat het goed gaat anders zijn we een MP3 rijker.

We hebben overigens besloten om Peru over te slaan aangezien de Machu Pichu voorlopig nog twee maanden dicht blijft. Dus we gaan nog naar Bolivia en daarna naar Brazilie.

weer in Buenos Aires

Onze reis door Patagoniê zit er op en we zijn weer terug in Buenos Aires.

Aangezien we de stad al gezien hebben waren we niet van plan om hier lang te blijven.

Dus de volgende dag hebben we een een bus geboekt naar Salta en een trip naar Uruguay.

Op de dag zouden we met de ferrie naar Uriguay gaan en als we dan terug kwamen zouden we meteen de bus nemen naar Salta. We hadden er erg veel zin in vooral, omdat we hoorde dat het plaatsje Colonia in Uruguay haal mooi schijnt te zijn. Toen we de volgende ochtend op wilde stappen op de ferry naar Urugay vertelde de medewerker dat de tijd waarop de boot terug zou varen is verandert van 17 uur naar 21:30 uur. Dus niet een klein beetje verlaat, maar 4 en een half uur!! Dit gingen wij niet redden, omdat onze bus om 20:30 uur zou vertrekken uit Buenos Aires dus hebben we de trip naar Uruguay geannuleerd en hebben we weer een dag in de stad rondgedwaald.

Savonds hebben we de bus gepakt naar Salta. Dit duurde 21 uur.

Onderweg stopte de bus er ook in een keer mee. Gelukkig niets kapot alleen de diesel was op.

Duurde wel weer een uur voordat ze hem aan de praat kregen, maar we zijn goed aangekomen in Salta.

Oja ik (Debby)heb nog flink gewonnen met kaarten van Marc.